Niekosmetycznie - żegnaj Luneczko

W dniu wczorajszym musieliśmy podjąć najtrudniejszą i najsmutniejszą, a zarazem jedyną słuszną, decyzję w naszym życiu. Pożegnaliśmy naszą kochaną, futrzaną Lunę. Mogliście ją poznać w tym TAG'u.

Luna była najukochańszym, miziastym kociakiem jakiego znałam. Uwielbiała przychodzić i kłaść się na moim biuście gdy oglądałam filmy, w nocy niemal codziennie przychodziła, najpierw mnie ugniatała, a potem układała się na mnie do snu. Gdy rano krzątałam się po kuchni, zaglądała do niej z oparcia kanapy miaucząc głośno i domagając się uwagi.

 

Tak bardzo będzie mi jej brakowało.
Miała zaledwie 3 lata i 10 miesięcy, była z nami 3,5 roku, od maleńkiej kuleczki po dorosłą kotkę, która nadal czasem zachowywała się jak mały kociak. Uwielbiała zabawy z wędką i piórkami, była strasznym łakomczuchem. Zawsze przybiegała do mnie gdy tylko pojawiłam się w kuchni. Na dźwięk rozrywanej saszetki czy krojonego mięsa miauczała głośno jakby miesiąc nie jadła. Uwielbiała wysiadywać na parapecie i obserwować ptaki i owady za siatką.
Uwielbiała gryźć cienkie kabelki słuchawek, kraść patyczki higieniczne, raz ukradła mi z talerza skórkę kurczaka :) Wstążki, papierki, pakowanie prezentów czy ścielenie łóżka - tam była pierwsza ganiając za ręką wygładzającą fałdy czy końcówką wstążki na paczce. Szarpała worki i reklamówki, ganiała komary i mole po domu. Często wskakiwała na drzwi i potrafiła przesiedzieć na nich kilkadziesiąt minut. Bała się wody i nie cierpiała czesania, za to przyzwyczaiła się do obcinania pazurków.
Zdarzało jej się wyciągać śmieci ze śmietnika, gdy poczuła wędlinę, albo żółty ser. Potrafiła upić mleko z mojego kubka, raz ukradła usmażony filet z indyka.
Uwielbiała ryby, surowe mięso, saszetki i kocie smakołyki.
Szalała czując zapach kocimiętki.

Choroba zabrała ją szybko i niepodziewanie. Zator, którego pierwotną przyczyną była wrodzona kardiomiopatia serca. Choroba nie do wykrycia, bo nie dawała żadnych objawów. Aż do momentu, gdy było za późno.

Lunka biega sobie już po drugiej stronie tęczy, nie cierpi. Dołączyła do mojej kochanej mamy i dziadka, którzy również odeszli przedwcześnie. Jest na pewno szczęśliwa. To nas najbardziej dotyka śmierć najbliższych. A Luna była członkiem naszej rodziny.
Kahlan, nasza druga kotka, również chodzi jakaś apatyczna. Chyba tęskni o ile kotki odczuwają tęsknotę.
To Luna była pierwsza, a Kahlan wzięliśmy, aby Luna nie czuła się samotna. Przewrotność losu, teraz to Kahlan została sama...

Nigdy nie zapomnę jej miękkiego futerka, jej słodkich łapek i pyszczka, który rozbrajał mnie za każdym razem. Nie mogę się od wczoraj pozbierać. Cały czas łapię się na tym, że czekam aż do mnie przyjdzie i się przytuli. Niestety już nigdy tak się nie stanie... Nie dotarło do mnie jeszcze tak do końca, że już jej nie ma...

 

 

Luna, będziemy za Tobą bardzo tęsknić ;(